” ن والقَلَمِ وَ مَا یَسطُرُونَ ” سوگند به نور، و سوگند به قلم، و آنچه خواهد نگاشت

هموطنان عزیز

خداوند متعال با سوگند به قلم، مرتبت آموزش و نگارش و زبان را، به اعلی درجه ممكن، به رسول خود و ابنا بشر، ابلاغ فرموده است. مفسرین قرآن مجید در تفسیر این آیه مباركه هرگز اشاره ای از تبعیض و تفوق، یا تعزیز وتكدر درك نكرده اند و از دیدگاه اسلام هیچ زبانی بر زبان دیگر ارجحیت ندارد و اگر چنین بود، میبایست زبان قرآن مجید، تنها زبان دنیای اسلام باشد. آنانكه امروز، در حمایت اسلام، بر تفوقِ زبان خاصی بر زبان دیگر تجاهر میكنند، اگر منكرعلم الهی بر اختلاف السنه و اقوام (آیه ۲۲ سوره روم) نمیباشند، لابد معارض و معاند با خداهستند. آموزه دنیای اسلام درقرآن مجید است و بس، جائیكه تبعیض و نژادپرستی اعتباری ندارد و سید قریشی را بر غلام حبشی رجحانی نیست.

در ممالكی كه عدالت، حقانیت، و مساوات پدیده هائی مقبول و متعبرند، طبعا، روز آغاز سال تحصیلی و بازگشائی مدارس، جشنی فرخنده و مبارك بشمار می آید و البته، این سنتی بسیار معقول و منطقی است. همانگونه كه در آغاز بهار و جشن نوروز، جهان، جان تازه بخود میگیرد و عناصر طبیعت، فصلِ رویش، شكوفائی، و باروری را آغاز میكنند، همانگونه، درایام آغاز سال تحصیلی نیز، دلبندان، نوباوگان، و جوانان ما با هزاران شوق و امید، فصل رشد فكری، عاطفی، و عقلی را آغاز و بامید شكوفائی استعدادهای خدادادی و باروری مواهب الهی تلاش میكنند.

متاسفانه در كشور ما، ایران، با وجود تمام گنجینه های مذهبی، فرهنگی و انسانی، این روزِبالنفسه مبارك ومیمون، به تلخ ترین و شنكجه بارترین خاطرات جگرگوشگان و عزیزان دلبندِ ما بدل شده است. در نود سال گذشته، عوامل استعمار، با استفاده از عنصر ستم شاهی، وعوامل خود در دربار پهلوی، به قصد تكرار مدینه فاضله آریائی همت گماشتند. سیاست استحاله و آسیمیلاسیون بمنظور قتل عام فرهنگی، و هویت زدائی اكثریت مردم ایران و ملیتهای ایرانی پرداخت، كه متاسفانه، آثار شوم آن را، كه مملكت را بورطه تجزیه رسانیده است، در شقاق ملی و نفرت نهان و آشكار ملل ایرانی از همدیگر بوضوح میبینیم. و جای تاسف است كه تفاله های فكری نژادپرستی، خود برتر بینی، و باستانگرائی دوران رضاخانی را در فكر وروح بعضی عناصر، كه در زیر قبا و عبای اسلام، تفكرات استعماری، فاشیستی و غیر اسلامی را مخفی كرده اند و قصد رسوائی اسلام رادارند، به رای العین مشاهده میكنیم.

همانگونه كه وقتی پیكر انسان دچار بیماری مدهشی شد، همراه با عوارض جسمی، مجال درست اندیشیدن وجسارتِ مبارزه با بیماری را از انسان میگیرد، در جوامع بشری نیز بعضی بیماری ها، هرچند مذموم ونكوهیده، به تابو هائی بدل میگردند كه توان روحی جامعه را برای مبارزه با آنها، تقلیل و گاها محو و نابود میكنند. همانطور كه انسان معتاد به الكل، مواد مخدر، قمارو فحشا، قباحت این اعمال را میداند ولی برای خود توجیهاتی دارد، جامعه معتاد به نژادپرستی وراسیزم نیز، در ذهن معلول و بیمار خود توجیهاتی برای این فرهنگ زشت و شرم آور دارد و با اختفا در پناه آنها، این بیماری زشت را بعنوان فرهنگی مرسوم و روشی نهادینه، ترویج میدهد و گستاخانه تبلیغ میكند.

در اینجا روی سخن من، با برادران و خواهران ترك ایران، در هر نقطه از جغرافیای این مملكت كه هستند، میباشد.

ایثار، بردباری و تحمل ما و پدران ما، در یك قرن اخیر نمونه ای بی نظیر در تاریخ ملل و اقوام جهان است. نسل ما این شكیبائی را به مرز های بی خیالی و اهمال رسانده است. اقرار به قصور و كوتاهی، نه وجدان نسل مرا سبك میكند و نه آب رفته را بجوی بر میگرداند ولی امید هست كه سرنوشت تاسف بار من و نسل من، درس عبرتی برای جوانان ملتمان باشد.

برادران و خواهران، یك قرن، ایما و اشاره و كنایه، نه بگوش كسی رسیده، نه ما را بجائی رسانده، و نه در تفكرات راسیستی رهبران فكری ساسانی پرستِ شعوبیه مدرن، نور انصاف و عدالت الهی تابانده است. ما به مرزهای خط قرمز ملی نزدیك میشویم. هیچ غاصبی، حق هیچ مظلومی را در سینی زرین تحویل نداده است. باقی را به وجدان ملی، روح عدالت خواهی اسلامی، و ایمان خلل ناپذیر شما به فلسفه مبارزات حضرت حسین بن علی واگذار میكنم كه آرمان مبارزاتی مظلومین جهان است. و از بزرگان دین تاسی میكنم كه: اگر نیت در نابودی تست، بخدای عالم سوگند كه شرفِ بر روی دوپا مردن، هزار بار بهتر از خفتِ بزانو خزیدن است.

در پایان سخن، كلامی هم با دست اندركاران و مسئولان اجرائی و بخصوص آموزشی كشور دارم. آنچه من میبینم، مللِ مبارز ایران، از ترك و فارس و كرد و عرب و لر و بلوچ، متفقاً در برابر تحریم ها، تهدیدها و دسیسه های اجانب و عوامل استعمار با پایمردی ایستاده اند. این مخاطرات نتوانستند و نخواهند توانست به وثاق ملی و تمامیت ارضی ایران خدشه ای وارد كنند، ولی اگر این وثاق با ریشه های عمیق نفرت و عدم اعتماد، خلل پذیرد وطنین این نارضایی های بحق و منطقی، از التماس و ادعا و اعتراض، به آشوب و عصیان بیانجامد، چه خواهید كرد؟

طپیدن های دلها، ناله شد آهسته آهسته

رساتر گر شود این ناله ها، فریاد میگردد

عناد با فرامین قرآن، لجاج با مواهب متساوی خلقت الهی، اصرار در تضییع حقوق انسانی اكثریتِ ملت، برای استقرار و استمرارِ نژادپرستی و تثبیت آپارتاید، بهایی بس سنگین برای مقصودی بس ننگین، استعماری، و شرم آور است. من شما را به اجتناب از این بلیه الهی دعوت میكنم.

آیا صلاح است آنچنان در موهومات باستانگرایانه آتش پرستی ودستمایه های دوران حكومت طبقاتی ساسانی، و دادو ستد های نهانی با سلطنت طلبان و حامیان جهانخوار آنها غرق شویم، كه یكپارچكی مملكت و پیوندهای ملی و قومی را فدای تخیلات مالیخولیاییِ معدودی بیمارِ ذهنی و روانی كنیم؟

مسلم بدانید چنین تفكرات و دسیسه هایی، در قرن بیست و یكم، ،عناد با شعور انسانی و سركوب حقوق مسلم ملتهاست كه نه از دید خداوند متعال و نه از نظاره سازمانهای حقوق بشر و ارگانهای دموكراتیك جهانی پوشیده خواهد ماند.

تضییع حقوق مشروع و خدادادی مردم، بدست مسولان و حاكمان، در موازین اسلامی محكوم است، و وجدان بشریت نیز چنین اعمالی را برنمی‌تابد. از آتش غضب الهی و عصیان مردم مظلوم حذر كنید كه خشك و تر را بآتش میكشاند.

كنگره جهانی تركان ایران، رسمیت زبان تركی و آموزش سراسری آن را كه زبان چهل درصد مردم ایران است از مسولان امر، مصرّانه مطالبه میكند و معتقد است كه این ستم ملی، عملی غیر اسلامی، عناد با خداوند باری تعالی و لجاج با بندگان معصوم و محق اوست.

“اعتَصموُا بحَبل الله جَمیعاً وَ لا تَفَرَقُوا” زنهار، متفرق نشوید و متفقاً به ریسمان خدا توسل جویید.

گؤنده ر